بیماری کرون نوعی اختلال خودایمن مزمن است که کل دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار می دهد. از آنجا که این بیماری از نوع التهابی است، ممکن است منجر به مشکلات جدی در سایر مناطق بدن نیز شود.
بیماری التهابی روده (IBD) نشان دهنده گروهی از اختلالات روده ای است که باعث التهاب دستگاه گوارش می شود. از مهمترین این موارد می توان به کولیت اولسراتیو و بیماری کرون اشاره کرد. در ایالات متحده، حدود 1 تا 1.3 میلیون نفر از افراد دارای بیماری التهاب روده هستند و اعتقاد بر این است که تقریبا 780،000 آمریکایی با بیماری کرون زندگی می کنند.
تفاوت کلیدی بین این دو بیماری این است که کولیت اولسراتیو فقط روده بزرگ را درگیر می کند، در حالی که کرون کل دستگاه گوارش را از دهان تا مقعد درگیر می کند، و افراد مبتلا به کرون را مستعد درگیری با عوارض جسمی و عاطفی بسیار متنوع تری می کند.
علائم رایج کرون عوارض گوارشی، شکم درد و کاهش وزن است. در موارد شدید، این بیماری می تواند تهدید کننده زندگی باشد. افراد مبتلا به کرون معمولاً دچار عود فعالیت بیماری و به دنبال آن یک دوره بهبودی می شوند. بهبودی می تواند کوتاه مدت باشد و یا سالها طول بکشد.
هیچ درمانی برای بیماری کرون وجود ندارد، اما چندین روش زندگی و شیوه های درمانی وجود دارد که می تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد و احتمال بهبودی طولانی تر را افزایش دهد.
تاثیر بیماری کرون بر دستگاه گوارش
کرون عمدتا بر دستگاه گوارش تأثیر می گذارد. شایعترین منطقه فعالیت بیماری، قسمت تحتانی روده کوچک (ایلئوم) را درگیر می کند. التهاب همچنین می تواند بر روی سایر قسمت های روده تأثیر بگذارد و باعث تورم و ضخیم شدن شود. در نهایت، بافت زخمی ضخیم می تواند مجرا را باریک یا روده را به طور کامل مسدود کند. در صورت بروز چنین اتفاقی، ممکن است برای برداشتن بخشی از روده به جراحی نیاز داشته باشید.
زخم همچنین می تواند در هر نقطه از دستگاه گوارش ایجاد شود، از جمله در اعماق دیواره روده.
فیستول یا مجاری غیرطبیعی می توانند بین یک قسمت از روده و قسمت دیگر یا بین روده و مثانه، مقعد، واژن یا پوست باز شوند. این مسئله می تواند به محتوای روده اجازه دهد بخشی از روده شما را دور بزند که در این صورت ممکن است منجر به سوء جذب مواد مغذی شود. فیستول هایی که به پوست راه می یابند، می توانند باعث انباشته شدن محتویات تخلیه شده روده بر روی پوست شما شوند.
حدود 30 درصد از افراد مبتلا به کرون دچار فیستول می شوند. فیستول خطرات عفونت و آبسه را افزایش می دهد.
همچنین افراد مبتلا به کرون می توانند دچار شکاف مقعدی یا پارگی جزئی در پوشش کانال مقعد شوند. این شکاف می تواند باعث ترک خوردگی، خونریزی، درد و خارش شود.
اسهال مزمن، همراه با جذب ضعیف مواد مغذی، می تواند منجر به کمبود ویتامین و سوء تغذیه شود.
بیماری کرون خطر ایجاد سنگ کلیه، سنگ صفرا، تب و بیماری کبدی را افزایش می دهد. عود این بیماری می تواند باعث ایجاد زخم هایی در دهان شود که معمولاً همراه با علائم گوارشی نمایان می شوند.
افراد مبتلا به کرون در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سرطان روده بزرگ هستند.
تاثیر بیماری کرون بر سلامت روحی و روانی
بدن و ذهن جدا نشدنی هستند در نتیجه، علائم کرون می تواند منجر به مشکلات عاطفی شود. گرچه علت اصلی کرون عاطفی نیست، ممکن است عود این بیماری در مواقعی رخ دهد که از نظر احساسی چالش برانگیزتر هستند. کنار آمدن با یک بیماری مزمن جدی در حال حاضر دشوار است، بنابراین نظارت بر استرس و سطح عاطفی بسیار مهم است.
تاثیر بیماری کرون بر سیستم قلبی عروقی
جذب ضعیف آهن باعث کم خونی می شود. کم خونی درمان نشده می تواند منجر به مشکلات قلبی مانند ضربان قلب سریع یا نامنظم شود. با گذشت زمان، ممکن است دچار بزرگ شدن قلب یا نارسایی قلبی شوید. کمبود آهن در دوران بارداری، با تولد زودرس و وزن کم نوزاد در هنگام تولد، همراه است. در کودکان دچار کم خونی می تواند رشد را به تأخیر بیندازد.
ابتلا به التهاب گوارشی، خطر ایجاد لخته خون در ورید عمیق (ترومبوز ورید عمقی) یا لختۀ مسدود کننده سرخرگ ریه (آمبولی ریوی) را سه برابر می کند. این خطر ممکن است هنگام بستری شدن در بیمارستان بیشتر باشد.
کورتیکواستروئیدها که می توانند برای درمان کرون استفاده شوند، ممکن است خطر ابتلا به فشار خون بالا را افزایش دهند. گاهی اوقات از تعدیل کننده های سیستم ایمنی و درمان های بیولوژیک برای درمان کرون استفاده می شود. استفاده از این داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، ممکن است خطر ابتلا به لنفوم (نوعی سرطان خون) را افزایش دهد.
تاثیر بیماری کرون بر سیستم اسکلتی
بیماری کرون به طور کلی استخوان ها را ضعیف نمی کند، اما بیماران می توانند مشکل مرتبط با آن و همراه با التهاب یا بدون التهاب داشته باشند.
حدود 10 تا 20 درصد افراد مبتلا به بیماری التهاب روده دچار آرترالژی می شوند. این دردها و دردهای مربوط به مفاصل باعث التهاب و آسیب به مفصل نمی شوند. حدود 30 درصد افراد مبتلا به بیماری التهاب روده تحت تأثیر آرتروز قرار دارند. این نوع درد مفاصل در اثر التهاب ایجاد می شود. آرتروز می تواند منجر به کاهش انعطاف پذیری و آسیب دائمی مفصل شود.
پزشکان ممکن است در ابتدا نتوانند تشخیص دهند که آرتروز شما با کرون ارتباط دارد. در صورت وجود این ارتباط، معمولاً وقتی علائم روده ای شما بهبود می یابند، علائم آرتروز نیز بهبود پیدا می کنند. اگر درمان کرون شامل کورتیکواستروئیدها باشد، ممکن است در معرض خطر شکستگی استخوان، درد و تورم مفصل و پوکی استخوان باشید.
تاثیر بیماری کرون بر چشم (سیستم عصبی مرکزی)
حدود 10 درصد از افراد مبتلا به بیماری التهاب روده دارای مشکلات چشمی هستند. متداول ترین آنها التهاب یووئیت (uvea) است که لایه میانی دیواره چشم است. این التهاب می تواند باعث موارد زیر شود:
- درد
- حساسیت به نور
- تاری دید
- سرخی
این علائم معمولاً با کنترل بیماری کرون، بهبود می یابند.
تاثیر بیماری کرون بر پوست (سیستم پوششی)
در افراد مبتلا به کرون کمی خطر ابتلا به اریتم ندوزوم و پیودرما گانگرنوزوم در مچ پا، ساق پا یا بازوها وجود دارد.
اریتم ندوزوم (Erhthema nodosum) زمانی است که برجستگی های قرمز روی پوست ظاهر می شود. پیودرما گانگرنوزوم (Pyoderma gangrenosum) زمانی است که روی پوست دچار چرک و زخم های عمیق شوید. هر دو معمولاً همراه با سایر علائم عود کرون ظاهر می شوند.
